Nie lubię poniedziałku w środę, czyli wypadki ostatnich tygodni, które mnie wcale nie złamały

Znacie to uczucie, gdy jesteście tak zapracowani, że myślicie tylko o tym, kiedy będzie wreszcie jakiś wolny dzień? Że marzycie wręcz o urlopie, o wylegiwaniu się na leżaku i słodkim nicnierobieniu? Albo chociaż o takim długim, dwutygodniowym najlepiej weekendzie podczas, którego nikt od Was nic nie będzie chciał?

Nawet nie miałam czasu, aby wziąć rower na spacer. Źródło

Znacie to?

Tak?
To teraz uważajcie. Pod żadnym pozorem, nigdy, absolutnie, bezwzględnie nie powtarzajcie w duchu niczym mantry takich pragnień! Tym bardziej nie mówcie o nich głośno! I zaraz Wam dobitnie wskażę dlaczego.

SKOK ŻYCIA

Ostatnio w każdy weekend czas mijał mi jak szalony. A to dwudniowe wesele, a to wielkie sprzątanie, a to organizacja grilla dla prawie dwudziestu znajomych. Nie miałam czasu nawet, aby sobie usiąść i zwyczajnie poczytać. Nie wspomnę już o książkach zalegających wszędzie, o zapchanym dysku dekodera, na którym cały czas gromadziłam ciekawe filmy, o rdzewiejącym rowerze i o grach planszowych dawno pożyczonych, a jeszcze ani razu nie granych.

Postanowiłam coś zrobić ze swoim życiem i chociaż doprowadzić się do niezłej formy w te wakacje. Z braku innych pomysłów postawiłam na krótkie codzienne lub prawie codzienne wycieczki rowerowe. Szło mi całko nieźle, ale oczywiście do czasu.

Musicie wiedzieć, że rowerowe wycieczki w moich okolicach to nic łatwego. Wszędzie górki, dolinki, wzniesienia, brak prostego i długiego asfaltu, po którym można by jechać, jak po stole. Przyjęłam ogólną zasadę, że zaczynam od łatwych tras, a każdą przejadę dwa razy zanim przejdę do następnej. Tym samym będę mogła bez niespodzianek pokonać trasę przynajmniej raz, dostosowując tempo do wymagań terenu.

I tak we wtorek, 7 czerwca, wieczorem wybrałam się z moim T. na drugi objazd znanej nam już trasy, dosyć zróżnicowanej, wcale niełatwej, ale urokliwej i zacienionej, bo biegnącej w dużej mierze przez las. Poprzedni raz musiał skończyć się przymusowym odpoczynkiem, bo rozszalałam się i moje serce zareagowało buntem. Tym razem miało być już lepiej. Ale nie było.

Podczas zjazdu z bardzo stromej górki i ostrego hamowania troszkę zagubiłam się i byłam przekonana, że właśnie tu mam skręcić. To był pierwszy błąd. Droga była nie tylko stroma, ale również mocno zapiaszczona. Tylne koło wpadło mi w poślizg, więc aby uniknąć wywrotki na piasku i przemiłego przetarcia skóry szorstkimi ziarenkami puściłam hamulec. I to był drugi błąd, lecz ten bezpośrednio przyczyniający się do katastrofy.

Taką mniej więcej okolicą zazwyczaj jeżdżę. Gdyby oczywiście wymazać te góry, zieleń i równy asfalt. Oraz plecak i... kask. Źródło 

Otóż puściwszy hamulec pojechałam dalej do przodu, przejechałam przez małą kupę kamieni, a za nimi, w trawie, ukrywał się wielki głaz. Nie wiem kiedy, jak i gdzie, ale rower został na tym kamieniu, ja zaś poleciałam do przodu. Zrobiłam prawdziwie nurkowy skok w wysoką trawę (na szczęście już bez żadnych kamieni). Podświadomie chroniłam głowę rękami, ale przez to przywaliłam lewą stroną klatki piersiowej w glebę. I nie mogłam złapać tchu.

Gdy oddech powrócił zrobiłam przegląd obrażeń. Nie było źle. Poza rozciętym kolanem, poharataną nogą i delikatnym bólem w klatce piersiowej nic mi nie było. Stwierdziwszy komisyjnie, że ból pochodzi ze stłuczenia, wsiadłam na rower i pojechaliśmy dalej, chociaż postanowiliśmy troszkę skrócić trasę.

Z każdym kolejnym kilometrem było coraz to gorzej. Źle mi się oddychało, ból się nasilał, a z rozciętego kolana lała się krew. Krótki postój na przystanku i zjedzenie kojącego loda nie przyniosło ulgi. Pod domem, po zatrzymaniu i wyprostowaniu ból był już nie do zniesienia. Podjęliśmy więc szybką decyzję o skierowaniu się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego.

Po prawie 6 godzinach siedzenia na niewygodnym krześle, zakwalifikowaniu mojego przypadku jako niepilny i nadaniu mi koloru zielonego, po dokładnie 5 minutowym badaniu lekarskim oraz zrobieniu rtg wypuszczono mnie do domu z diagnozą: podejrzenia przykręgosłupowego złamania  XI żebra po stronie lewej i przykazaniem leżenia oraz oszczędzania się przez bliżej nieokreślony okres.

Diagnoza potwierdziła się dwa dni później u ortopedy, do którego poszłam w nadziei, że jednak rtg szpitalny nie jest wyraźny, a oglądający go dyżurny lekarz (który był proktologiem) mógł się jednak pomylić o tej godzinie 1 w nocy. Niestety się nie pomylił, a ja dostałam zalecenia oszczędzania się, robienia ćwiczeń oddechowych, leżakowania, nie podnoszenia ciężkich przedmiotów oraz zażywania rozmaitych witaminek i ew. przebywania na słońcu w celu produkcji witaminy D3. I zwolnienie lekarskie. Na 6 tygodni.

Tak mniej więcej wyglądał rower po zdarzeniu. Ja, nieco gorzej, ale poza kadrem. Źródło

LEŻAKOWANIE

Jakże mogłabym nie wypełniać zaleceń lekarskich. Wszak czego się nie robi dla zdrowia. 

Prosto z gabinetu lekarskiego pojechałam do sklepu i zakupiłam gustowny leżak.

Początki były trudne. A to jakaś burza. A to brak słońca. A to zbyt gorąco. A to zbyt zimno. Jakby wszystkie scenariusze z czytania na opak sprawdziły się w jednym momencie.

Wreszcie doszłyśmy do jakiego takiego porozumienia z pogodą. Ciągle jednak pokazuje mi ona swój złośliwy charakterek i chociażby wczoraj w ciągu raptem 20 minut nasłała na mnie jednocześnie przyjemny wiaterek i prażące słońce, które bez uprzedzenia spaliło moje plecy na jeden wielki skwarek. A musicie wiedzieć, że w ostatnim czasie śpię jedynie na plecach, co stanowi dla mnie podwójną udrękę.

Ale to nic, bo wreszcie czytam! Czytam zachłannie, bez przerwy. Czytam nie myśląc o tysiącu obowiązków zawodowych, które powinnam wykonać. Czytam więc bez wyrzutów sumienia. Czytam co chcę i kiedy chcę. A co czytam?

Najpierw zmordowałam "Rozważną i romantyczną" Jane Austin, która wcale nie była lekturą łatwą i niestety nie tak przyjemną, jak "Duma i uprzedzenie". Później będąc w domu rodzinnym zabrałam z mojej biblioteczki "Lalę" Jacka Dehnela, która mnie raz wciągała bez reszty, innym zaś razem nudziła. Następnie niepostrzeżenie do kolejki, przed wszystkich wepchnął się "Cień eunucha" Jaume Cabre. Wepchnął się i zaczął mnie męczyć i nęcić, aż w końcu uległam. 

Wypisz wymaluj ja. Tylko jakby zmienić tło, bo nie mieszkam nad morzem! Źródło 

Następna w kolejce jest prawie na pewno (o ile jakiś kolejny, niekoniecznie Katalończyk, nie zechce się wepchnąć) "Morfina" Szczepana Twardocha, która będzie moim pierwszym spotkaniem z tym autorem. A później zobaczymy. Nie cierpię (niestety) na niedostatek książek, więc jedyne, co mi pozostaje to wybrać kolejność ich czytania. 

Z tym jednak bywa różnie, bo skoro leżakuję, skoro witaminki i naświetlania, skoro ból i złamanie to raczej nie wszystkie historie do mnie przemówią w tym czasie. Nie mam zwyczaju sięgać w chorobie po super optymistyczne tytuły, ale jednak zawahałam się, gdy zobaczyłam na półce jakże okrutne "Łaskawe" Littella i w końcu książki tej nie wzięłam.

Może zatem coś Mario Vargasa Llosy? Może Orhan Pamuk? Może kolejne spotkanie z Elif Shafak? Lub kompletne oderwanie od rzeczywistości wraz z Murakamim?

Cokolwiek to nie będzie na pewno się o tym wkrótce dowiecie :) Jak również o książkach ostatnich dni, tygodni, miesięcy.

Bo wreszcie mam czas nie tylko, aby czytać, lecz również by pisać!

P.S. A może polecicie coś biednemu połamańcowi na te dni?