Być potomkiem Samaela. "Szeptem" Becca Fitzpatrick

Gdy mężczyzna i kobieta podejmują decyzję o byciu razem wydaje im się, że anielskie chóry Serafinów i Cherubinów rozbrzmiewają nad ich głowami, w pieśni błogosławieństwa, która sprawi, iż wytrwają wspólnie na zawsze, na dobre i na złe, na wieki.

Nora i Patch, zamiast anielskich trąb, usłyszeli niepokojący i zwiastujący nieszczęście tętent bębnów. Już od pierwszego spotkania, wymiany spojrzeń i rozmowy tych dwojga, można było przewidzieć prawdziwą katastrofę.

Sumienna, inteligentna szesnastolatka nijak nie pasuje bowiem do mrocznego świata hazardu, zadymionych spelun, życia na krawędzi, który dla Patcha był codziennością. Nora doskonale zdawała sobie sprawę z tych przeciwieństw, lecz jednocześnie nie mogła uwolnić się od czarnookiego, ciemnowłosego chłopaka, który elektryzował ją swym spojrzeniem i przyciągał do siebie niczym magnes. Oczywiście miał mnóstwo tajemnic, był nieco niepokorny i na pewno nie spodobałby się żadnej rozsądnej matce nastolatki, ale gdy tylko pojawiał się w pobliżu, nie sposób było mu się oprzeć.

Niestety Norze nie było pisane wieczne szczęście, a wręcz groziło jej poważne niebezpieczeństwo. Ktoś ją śledził, próbował skrzywdzić. Być może była to ta sama osoba, która wcześniej zabiła jej ojca...
Czy w takich okolicznościach mogła ufać nie do końca poznanemu, momentami bezczelnemu koledze z ławki?

Nie mogła. Chociaż bardzo chciała.
Dziwne zdarzenia, które się jej przytrafiały wydawały się być jego sprawką. Oznaczałoby to jednak, że Patch jest istotą nadprzyrodzoną, a z ust zakopanej w książkach i mało rozrywkowej uczennicy takie stwierdzenie zabrzmiałoby, jak ponury żart lub co gorsza objaw choroby psychicznej.
Dlatego Nora milczała, jednocześnie próbując nie ulec urokowi zabójczo przystojnego i zarazem niebezpiecznego znajomego. Czy wytrwała?


Becca Fitzpatrick, chyba niechcący, stworzyła cudo. Jak na debiutantkę nie przystało napisała nieprawdopodobnie oryginalną i wciągającą powieść. Z trudem odrywałam się od każdego kolejnego rozdziału, prawie mechanicznie wykonując codziennie czynności domowe.
Trudno było mi także uwierzyć, że mam przed sobą powieść młodzieżową. Płynęła z niej bowiem ogromna dojrzałość, mądrość życiowa i całkowita niebanalność, których próżno szukać w szerokiej ofercie książek dla nastolatków.

Przemyślana, dynamiczna fabuła, uzupełniona o ciekawe, mało znane podania, wywodzące się wprost z religii, jakich nie usłyszymy na zwykłych lekcjach w szkole - to tylko esencja "Szeptem". Mały łyk "na rozgrzewkę".
Bo każda strona historii Nory i Patcha przywodzi na myśl Czytelnikowi jego własne nastoletnie, szkolne czasy. Tamte problemy, kłótnie, przyjaźnie i zauroczenia.
We mnie Fitzpatrick w zaskakującym tempie obudziła nastolatkę.

Nic więc dziwnego, że dopiero, gdy dobrnęłam do ostatniej strony mogłam w pełni odetchnąć, pozwolić swoim myślom odpocząć. I wówczas to zauważyłam, początkowo nie wierząc własnym oczom.
Mój podręczny zegar wskazywał godzinę czwartą rano. Wtedy w myślach szepnęłam zaskoczona: gdzie się podziała noc?

Ocena: 5,5/6


Nawet nie wiecie z jaką ulgą przyznałam tej książce prawie najwyższą ocenę.
Początkowo wydawało mi się, że jest to powieść o wampirach. W dodatku bardzo przereklamowana, oceniana przez pryzmat "egzemplarzy recenzenckich". Szybko jednak okazało się, jak bardzo się myliłam.
"Szeptem" to nie powieść o wampirach, ale istot nadprzyrodzonych w niej nie brakuje. Co więcej, książka jest naprawdę świetna, więc ogromnie cieszyłam się, że nie otrzymałam jej do recenzji, gdyż bezkarnie mogłam przyznać jej jedną z wyższych ocen (w innym przypadku mogłabym zostać oskarżona o faworyzowanie wydawnictw i sztuczne podbijanie ocen - o czym było już głośno).
Jak widzicie dobrze dla mnie zaczął się ten rok. Po zaledwie dwóch tygodniach mam na swoim koncie już trzy książki, a właśnie kończę czwartą. Teraz pozostało mi tylko uzupełnić recenzje :)