Między niebem a piekłem

Jak istotnym jest gatunkiem przekonali się już Starożytni. Początek swój wzięła z krótkich improwizacji o tematyce związanej z codziennym życiem.
Komedia, bo o niej mowa, jest nie tylko jednym z trzech gatunków dramatu, ale też bohaterką licznych dzieł "dziesiątej muzy" - muzy kina.


Jednak komedia komedii nierówna. Wszyscy w pamięci mamy niesamowite filmy Barei, czy choćby "Nie lubię poniedziałku" albo"Seksmisję", które bawią i śmieszą kolejne pokolenia Polaków.
A w jakiej kondycji jest obecnie nasza polska komedia?

Lubię przekonywać się o jakości kina samodzielnie, dlatego oglądam wszystkie filmy - i te wychwalane i także te krytykowane. Tym razem udało mi się sięgnąć po kompletnie odrębne, niepodobne do siebie, oparte na zupełnie innych konwencjach dwa obrazy polskiego współczesnego kina.

Niebo

Pewnego pogodnego, acz nie upalnego dnia zasiadłam przed telewizorem, by móc delektować się kolejną dawką filmowych przeżyć. W tym samym czasie Staś mknął swym amerykańskim wozem lokalną drogą pośród pól, w stronę Królowego Mostu, dwóch miejscowych policjantów nudziło się przy szosie, a ksiądz Antoni w drodze na "wizję lokalną" zatrzymał swój rower na wiejskiej dróżce, by przedstawić swe prośby Matce Bożej i pomodlić się przed poświęconą jej kapliczką.

"U Pana Boga za miedzą" w reżyserii Jacka Bromskiego nie jakąś tam zaściankową komedyjką o prowincjonalnym charakterze. To kino przez duże "K". A i problemy poruszane w tej swojskiej ekranizacji są duże.

Bo Staś wraca z Ameryki po kilku latach niebytności w Królowym Moście i od razu rzuca się na głęboką wodę - zobowiązuje się poprowadzić kampanię wyborczą jednego z kandydatów na burmistrza. Bo policja zaczyna mieć nie lada problem ze sprowadzoną specjalnie na potrzeby kampanii mafią Gruzina.
I wreszcie bo ksiądz Antoni martwi się i gorliwie modli o spokój dla miasteczka, a szczególnie o spokój dla byłego gangstera, obecnie zresocjalizowanego męża, właściciela baru, szczęśliwego człowieka, który zaczyna przejawiać znaczną agresywną nadaktywność w stosunku wszelkiej maści przestępców.

Tak, jak poprzednie części - bo "za miedzą" jest trzecim z kolei filmem Jacka Bromskiego i zarazem trzecim obrazem obejrzanym przeze mnie - i ta zaskakuje humorem, pobudza wyobraźnię interesującą fabułą oraz koi zmysły sielankowymi, rajsko-wiejskimi sceneriami.
Mam jednak nadzieję, że to ostatni film z tego cyklu, bo po co burzyć taką idyllę?

Ocena: 5,5/ 6


Piekło

W życiu każdego człowieka zdarza się gorszy dzień, kiedy nic się nie udaje, a wyprodukowana złość ogarnia cały nasz świat, że aż chce się wyć z bezsilności. Takie małe piekiełko, całkowicie przypadkiem los zafundował czwórce nieco ekscentrycznego rodzeństwa. I tak w jednym dniu, niczym prawdziwa apokalipsa spadło na nich prawdziwe nieszczęście: Karolek nie dostał się kolejny raz na wymarzoną służbę w Policji i w dodatku został ośmieszony publicznie, Dawid oświadczając się swej dziewczynie popełnił małe "fo pa" i został odrzucony, Krzyś zaczął kolejny dzień podczas którego został upokorzony przez swe dzieci oraz przez swą władczą, niezależną i bardzo upierdliwą żonę - Magdę. Jednak to rodzinna perełka - Basia - nawaliła na całej linii, gdyż nie tylko skopała ważną, kierowaną przez nią, akcję antyterrorystów, ale też zapomniała o rodzinnym wielkanocnym obiedzie, zamiast Zajączka mającego zabawiać dzieci zamówiła Striptizera, a na dobry koniec dnia aresztowano ją uważając, iż jest wtyczką przestępczą.

Jak już zdążyliście się przekonać ta rodzina normalna być nie może, ale nie szkodzi, bo nic właściwie nie mieści się w granicach normy w filmie Patryka Vegi pod tytułem "Ciacho".
Komedia ta jest szybka, zawrotna, momentami brutalna i ostra, ale to czego nie można odmówić jej autorowi to niesamowita fantazja, momentami kosmiczna, ale też chora.

I byłoby rzeczywiście fajnie, bo przecież za oceanem sensację już ładnie łączono z komediowymi elementami - tak jak w Nagiej Broni - ale po pierwsze "Ciacho" niczego nie parodiuje (a przynajmniej niczego znanego) i po drugie jest ZBYT.
Zbyt wulgarna, zbyt obleśna, zbyt wariacka, zbyt odmóżdżająca, zbyt oderwana od rzeczywistości i momentami nawet zbyt mało śmieszna. I wyszedł panu Vedze taki śmieszny PitBull. Ale czy na pewno o to chodziło?

Ocena: 3,5/ 6


Obecnie moje filmowe zainteresowania skupiają się na czymś innym - uczestniczę w wyzwaniu oskarowym, ale o tym szerzej następnym razem :)