Sielsko, anielsko, diabelsko. "Duśka czyli Rzecz o Darii Trafankowskiej" Hanna Karolak

Biorę do ręki książkę. O tym, że jest aż nazbyt lekka, jak na ładunek emocji, który ze sobą niesie, mam przekonać się niedługą chwilę później.
W oddali szum uderzanych z impetem o skalisty brzeg fal, odgłos piaskowych krzyków dzieci i szelest stron przewracanych na sąsiednich leżakach. Aż nagle czuję delikatny powiew. Czy to Anioł usiadł tuż obok, czy tylko mi się wydaje?
To musiał być Jej Anioł!
Przysiadł na chwilę w natłoku obowiązków (bo chyba nikt nie uwierzyłby w to, że Ona teraz już nie myśli o problemach zwykłych ludzi) akurat, gdy przed oczami przemknęło:

"Wiedziała, że nie może się do tego przyznać. Nikomu. To była jej tajemnica." *

Tak właśnie zaczyna się "Duśka czyli Rzecz o Darii Trafankowskiej".
Tylko, że teraz znów mamy tajemnicę, którą strzec musimy przed wszystkimi. Ja, bo trzepot anielskich skrzydeł nie brzmi tak racjonalnie, jak szum morza. Hanna Karolak, gdyż wszystkich już przekonać się starała, a nieprzekonanych nie przekona nigdy. I wreszcie Duśka. Bo ludzie jej nawet w zaświatach spokoju nie dadzą.

A zaczęło się, gdy jako śliczna, malutka dziewczynka z uroczymi loczkami była prowadzona za rączkę zamiast do przedszkola, czy na plac zabaw - na castingi teatralne, filmowe, reklamowe. Mama chciała mieć małą gwiazdę, tata zaś zwyczajną kochaną córeczkę i normalną żonę.
Później było już gorzej, bo pewien Waldek, przyszły reżyser chciał by Duśka została "normalną żoną". A co Duśka chciała?
Zwykle niewiele albo nazbyt mało by o tym mówić. Plany swe realizowała raczej po cichu i na uboczu. Niektóre jednak nie obeszły się bez echa: Szkoła Teatralna i rzucenie poprzednich studiów, rozwód, związek z Jaśkiem, walka z chorobą...
Z chorobą? Czy ktoś tak anielski wie, czym w ogóle jest choroba w swym sielskim świecie? Owszem wie, a sielanka tężeje choćby po chemii, gdy Duśka nie odbiera telefonu i wszyscy wokoło się martwią.
Sielanka znika zupełnie, gdy z oczu Wita, Jaśka, Doroty Landowskiej, Jolki Buszko, Anki Frankowskiej, Eli Szawarskiej, Agaty "Gacka" Królikowskiej, Krystyny Jandy, Waldemara Dzikiego i wielu, wielu innych, wspomnienie Duśki wywołuje wzruszenie subtelnie skropione pewnością, iż na dźwięk swego imienia stanie oto w drzwiach i promiennie się uśmiechnie.
Stanąć, niestety nie stanie. Ale uśmiechnie się na pewno. Najpiękniej na świecie.


Trudno napisać coś nowatorskiego i odkrywczego o znanej bohaterce znanego serialu, bo przecież więcej od niej samej wiedzą o jej życiu pamiętliwi piekielnie fani. A jednak Hannie Karolak się to udało. I nie wiem, czy to tylko dobre oko, czy może wprawny zmysł prawdziwej przyjaciółki i powierniczki, sprawił, iż wszyscy przekonać się mogą naocznie, że Duśka po prostu spadła z nieba. A teraz zwyczajnie wróciła tam, skąd przyszła.

Ocena: 6/6

Książkę pochłonęłam jeszcze na tureckiej plaży. Momentami musiałam odłożyć ją na bok, wstać i lekko pospacerować brzegiem morza, wsłuchać się w melodię fal i poczuć orzeźwiający zapach morskiej toni. Wydawałoby się, że emocjonalnie ciężka, opowieść - wspomnienie o Darii Trafankowskiej w rzeczywistości jest lekka, jak piórko. Ciężka jest za to otaczająca nas rzeczywistość.

------------------------------------
* Hanna Karolak, "Duśka - opowieść o Darii Trafankowskiej", wyd. Nowy Świat, Warszawa 2010, str. 11