Kruchy gołąbek. "Płatki na wietrze" Virginia C. Andrews

Nie winno się dwa razy wchodzić do tej samej rzeki. Człowiek musi uczyć się na błędach, a dzieci nie powinny powtarzać pomyłek swoich rodziców. Te zasady brzmią dumnie i motywująco zarazem. Co jednak jeśli nie mamy wyjścia? Gdy wszechświat tak skomplikował nasze życie, że zawsze będziemy tkwić w cieniu kolejnych potknięć naszych rodziców, a czasami wydaje nam się nawet, że to my jesteśmy tym błędem popełnionym przez nierozsądną matkę, czy nierozważnego ojca? Co gdy zostaliśmy tak skonstruowani by szukać sprawiedliwości za wszelką cenę, żywić się zemstą, być bezwzględnymi w stosunku do naszych winowajców?

Wydawałoby się, że Cathy i jej rodzeństwo podniosło się po mrocznych i bolesnych wydarzeniach, których doświadczyli w domu dziadków. Iż trafiając pod opiekę dobrodusznego lekarza oraz zarazem wspaniałomyślnego, dobrego człowieka - Paula Sheffielda - który zapewnił im nie tylko mieszkanie, utrzymanie, lecz także dał możliwość zdobycia porządnego wykształcenia i rozwijania swoich pasji, znaleźli szczęście, spokój, o których marzyli. Jednakże nawet w wirze codziennych spraw, nauki tańca, przygotowywania się do studiów medycznych, kształcenia w doskonałej prywatnej szkole widmo przeszłości, brutalna i okrutna mara, wspomnienia bestialstwa, jakiego doświadczyli bezwzględnie do nich powracają. Cathy, jako uwrażliwiona na sztukę, pełna empatii baletnica doświadcza tych negatywnych emocji najmocniej i zarazem najboleśniej. Jednocześnie troskliwie pielęgnuje w sobie pragnienie zemsty.

Virginia C. Andrews z klaustrofobicznych przestrzeni poddasza wyprowadza swego Czytelnika na świeże powietrze, delikatnie smagane wiatrem igrającym w płatkach pięknych, ogrodowych róż. Wolność jest tu jednak tylko pozorna, bo bohaterowie, których poznajemy, wciąż tkwią zamknięci we własnych lękach, w przykrych wspomnieniach, w ambiwalentnych uczuciach do siebie nawzajem. Duszą się powoli z powodu braku tlenu, ale jednocześnie nie chcą już normalnie oddychać. Nie po tym, co ich spotkało, czego doświadczyli.

"Płatki na wietrze" to powieść przykra, smutniejsza nawet niż pierwsza część cyklu o rodzinie Dollanganger, gdyż pokazuje dobitnie w co może zamienić się miłość matczyna, czym stać się mogą uczucia dziecięce w stosunku do rodziców i jak bezwzględne potrafią być reguły zemsty.

Ta książka to potwór pożerający z każdą kolejną stroną garście mego współczucia, empatii, zdumienia i zniesmaczenia, zlizujący w ohydny sposób z moich policzków łzy bezsilności oraz podgryzający mnie mocno w ucho, gdy już, nie mając siły, pragnęłam go rzucić w kąt i nigdy do niego nie wracać...

Nigdy nie wejść na poddasze, nie poczuć kurzu drażniącego niemile nozdrza, nie zobaczyć papierowych kwiatów. Nie dać się zamknąć. Nie wrócić. Zapomnieć. Przebaczyć.  

Ocena: 5/6 
 

Recenzja pierwszej części: "Kwiaty na poddaszu"

UWAGA - MOJA RECENZJA DRUGIEGO TOMU JEST PRZEDPREMIEROWA!

 PREMIERA WZNOWIENIA KSIĄŻKI: 9 MAJA 2012 r.

***

Druga część cyklu o rodzinie Dollangangerów też nie daje o sobie zapomnieć. Jest destrukcyjna, ale zarazem bardzo niezwykła. Niesamowita, warta przeczytania i zapamiętania. I na pewno nie jest ostatnią książką V.C. Andrews, po jaką sięgnęłam.

***

Prawie cały wczorajszy dzień spędzony na słońcu dał mi się we znaki. Objawy to: spalone ramię, przegrzanie, ból głowy. Lekarstwo? Łóżeczko, lektura do poduszki i wreszcie wyspanie się :)