Nadświadome macierzyństwo. "Tam gdzie ty" Jodi Picoult

Dziecko jest prawdziwym szczęściem. Jest nadzieją i spełnieniem. Jest promyczkiem rozświetlającym życie osób mu bliskich - rodziców, rodzeństwa, dziadków, ciotek i wujków. Dziecko może jednak być też kością niezgody między małżonkami. Może stać się obiektem zazdrości lub po prostu istotą niechcianą.

Zoe i Max byli zgodni. Oboje pragnęli dziecka. Pewnie nie do końca myśleli o nim jako o promyczku pobudzającym ich małżeństwo do życia, umacniającym i cementującym ich miłość. Może chcieli dziecka z pobudek czysto egoistycznych - by mieć kogoś, kogo można kochać bezgranicznie i kto zaopiekuje się nami na starość. Pewnie nie byliby nawet dobrymi rodzicami, wszak ich związek oparty na rzekomo głębokim i dojrzałym uczuciu załamał się pod naporem większych trudności. I chociaż Zoe i Max wybrali życie osobno to jednak ich małżeństwo pozostawiło po sobie pamiątkę namacalną, piękną i zarazem żywą, o którą przyszło im niestety walczyć ze sobą.

Książka Jodi Picoult porusza mnóstwo najróżniejszych problemów, z którymi każdy z nas zetknął się, czy to osobiście w życiu codziennym, czy też pośrednio w mediach, czy plotkach - bezpłodność, miłość małżeńska, in-vitro, fanatyzm religijny, miłość homoseksualna, zakłamana dewocja. Okazji do przemyśleń podczas czytania powieści Czytelnik ma więc mnóstwo. Nietrudno jednak pogubić się w tej mnogości tematów i w pewnym momencie zaczynamy zastanawiać się o czym jest tak naprawdę ta opowieść.
Z pewnością jest to historia Zoe i Maxa, pary, która od wielkiej miłości przeszła długą i krętą drogę do wzajemnej akceptacji i może zalążka przyjaźni. Poznając kolejne etapy stosunków między bohaterami nie mogłam uwolnić się jednak od wrażenia, że nadal nie wiem o co tak naprawdę autorce chodzi... Czy o małżeństwa rozpoczęte pięknym uczuciem i zakończone rozwodem? Czy o labilność stosowania Bożych przykazań w naszym życiu? Czy o zarodki przechowywane w zamrażarce? A może po prostu o zwykłą zazdrość i zawiść?

"Tam gdzie ty" wywołała we mnie ambiwalentne uczucia. Na samym początku kibicowałam małżeństwu Zoe i Maxa, chociaż wiadomo było, iż ich związek nie ma przyszłości. Później z jednej strony popierałam całym sercem Zoe i jej dążenia do bycia matką, a z drugiej wiedziałam, że nie mam racji odmawiając prawa do zarodków Maxowi, który przecież miał stać się w tej poplątanej sytuacji ojcem i to ojcem właściwie bez szans na prawo do opieki nad swym dzieckiem.

Powieść Picoult to kolejna obyczajowa historia ocierająca się o krzykliwe tematy z pierwszych stron gazet. Znów otrzymujemy interesującą i przejmującą opowieść o miłości, macierzyństwie i tacierzyństwie, prawdzie, wyzwoleniu, zakończoną niestety znowu w charakterystyczny dla autorki, iście cukierkowy, hollywoodzki sposób.

Ocena: 5/6

 

W tej pierwszej po bardzo, bardzo długiej przerwie recenzja zmierzyłam się ze swoimi wrażeniami po przeczytaniu książki niezwykle refleksyjnej, lecz wydawałoby się przesyconej medialnymi historiami. Do ostatniej strony chciałam wierzyć, iż ta książka Jodi Picoult ma w sobie jednak pierwiastek osobistych przeżyć. Szkoda, że tematów w niej poruszonych jest tak dużo, bo nie wystarczało mi czasami czasu (a może odwagi?) by nad każdym z bohaterów pochylić się i zastanowić czy postępuje on właściwie. Za to brnąc przez powieść doskonale szło mi ich bezmyślne ocenianie na zasadzie: tego lubię, tego nie lubię. Gdyby książka pozwoliła mi się zatrzymać, czy skłoniła mnie do większej refleksji najpewniej dostałaby ocenę wyższą. A tak to tylko mi szkoda.

Jesień zdecydowanie sprzyja czytaniu. Dzisiaj skończyłam migiem powieść Magdaleny Kawki i już idę dalej - z Koprem wędruję po historycznej Chorwacji, z Krajewskim i Mockiem po uliczkach Breslau, a z Nabkovem głownie po... ciele Lolity ;) A jak Wam idzie czytanie, gdy liście spadają z drzew?