Nie lubię poniedziałku, czyli deser z żółtek jaj i cukru

Raptem tydzień temu opublikowałam swoją żelazną listę najlepszych komedii "tamtych czasów", a wczoraj jedna z czołowych polskich stacji telewizyjnych za jednym zamachem ją obaliła. Ale przyznaję - to moja wina, bo jak mogłam zapomnieć, o jednej z najlepszych polskich komedii, która nie tylko bawi, ale także wzrusza i przy tym jest niesamowicie realistyczna?

Kiedyś babcie i mamy chcąc zrobić przyjemność swoim pociechom sięgały po bardzo prosty przepis: do miski wrzucały dwa żółtka z jaj oraz posypywały je cukrem. Tak utarty deser, z dodatkiem miodu, rodzynek, rumu (w zależności od dostępności, bo niegdyś produkty te były towarem luksusowym) podawano uszczęśliwionym dzieciom, dla których był symbolem rarytasu. (Oczywiście nikt nie przejmował się salmonellą, czy ptasią grypą - zapewne ku zgorszeniu obecnych wielbicieli sanepidu)



Zapewne taki deser niejednokrotnie jadła też Kasia Solska - nie spodziewając się wówczas, że wariackie ucieranie składników dotknie również jej życia. Do tej pory abiturientka, kandydatka na Wydział Pedagogiki UW, mieszkanka małej wsi, po powrocie z egzaminów na studia dowiaduje się, że jest narzeczoną - rodzice pod nieobecność córki postanawiają wydać ją za jednego z bardzo obiecujących... rolników.

Kasia ma tego dosyć. Pragnie studiować, zamieszkać w wielkim mieście, zdobyć zawód, a nie zajmować się gospodarstwem oraz być przykładną żoną i matką. Dlatego ucieka - na razie tylko przed spotkaniem z narzeczonym - na pocztę, gdzie telefonicznie próbuje dowiedzieć się, czy dostała się na wymarzone studia.


Później ucieka już całkiem daleko (aż do Warszawy) przed rolą, jaką wymyślili dla niej rodzice - żony bogatego i dobrze ustawionego Kulasy.
Dzieje się to w dosyć niespodziewanych okolicznościach, bo uprzednio pewna, że zabrakło jej szczęścia do bycia studentką, zgadza się wyjść za mąż - dopiero w przeddzień wesela pojawia się listonosz z zawiadomieniem, iż dostała się na wymarzoną pedagogikę...

Nieco zwariowane losy Kasi Solskiej to nie jedyny powód, dla którego warto oglądnąć "Kogel - mogel". Duża doza humoru, wspaniali aktorzy - Ewa Kasprzyk, Jerzy Turek, Zdzisław Wardejn, a także znany z filmu "Wesele" Jerzy Rogalski, czy występująca w serialu "W labiryncie" urocza Małgorzata Lorentowicz - oraz niesamowita kompilacja dwóch PRLowskich rzeczywistości: miejskiej i wiejskiej, sprawiają, że każdy odnajdzie się w świecie wykreowanym przez Romana Załuskiego.

Mając na uwadze ten film nie można oczywiście zapomnieć o kontynuacji losów Kasi - tym razem szczęśliwej mężatki, z wielkimi planami na przyszłość, przede wszystkim naukowymi i podróżniczymi. Lecz jak to u Pani Zawady, de domo Solskiej, bywa nic nie jest tak proste, jak wygląda, a każde, nawet najprostsze plany muszą się całkowicie pogmatwać. I historii Kasi robi się prawdziwy: "Galimatias, czyli kogel-mogel 2".

Polecam Wam te dwa filmy na poniedziałkowe popołudnia, bo pozwalają zabić gorycz całego dnia. Zajadając się czereśniami, popijając koktajl z truskawek, bądź smakując lody będziecie z niedowierzaniem i szczerą radością podziwiać tamte dziwne czasy, kiedy cudem zdobytą szynkę trzymano na święta, a gości na eleganckim spotkaniu częstowano tylko słonymi paluszkami i krakersami. A to wszystko przy dźwiękach pięknej muzyki Seweryna Krajewskiego.

I teraz, moi drodzy, powiedzcie mi gdzie się podziały takie filmy? Z jakiego starego filmu będą śmiać się nasze dzieci będąc w naszym wieku? Z "Ciacha" bądź "Och, Karol 2"? Naprawdę im tego nie życzę.

A choć wciąż nie wiem, dlaczego tydzień temu zapomniałam o tym świetnym filmie, to na swoje usprawiedliwienie mogę napisać, iż "Kogel-mogel" jest młodszy ode mnie o całe dwa lata - a więc nie jest znowuż taki stary, czy taki odległy dla mojego pokolenia, jak choćby "Miś".
Gwarantuje za to niesamowitą, ponadczasową zabawę.