Nie lubię poniedziałku, czyli każdy dzień przybliża nas do doskonałości

"Otwieram oczy: staje się świat".
Tak kiedyś śpiewała, znana skądinąd wielbicielom jazzu, folku i jazzo-folko-popu oraz fankom (fanom może też, któż to wie?) jednego z najprzystojniejszych dziennikarzy muzycznych jakich widział świat - Marcina Kydryńskiego, Anna Maria Jopek.

Panią Annę Marię lubię i szanuję, ale sama otwierając oczy w dosyć ponury poranek zastanawiam się, dlaczego przede mną świat staje się mizerny, zimny i spowity mgłą. Gdzie podział się ten radosny, pełen ciepła, słoneczny Kraków? No tak. Jesień. Liście spadające z drzew, które widzę za oknem, gdy rozchylam moje niebieskie, jak niegdysiejsze niebo zasłony, zwiastują ten nieubłagany czas, kiedy trzeba będzie wyciągnąć z szafy swetry, opatulić się szalikiem, mocno na uszy nasunąć czapkę i wysłuchać starego, od dawna niezmiennego sezonowego repertuaru mamy składającego się z trzech aktów: I."Dlaczego nienawidzisz golfów?", II."Golf Cię dusi?! Chyba zwariowałaś?" III. "Dostaniesz zapalenia płuc. I tak kupię Ci golf".


Zatem odsłaniam okno, do pokoju wpada nieco światła, a ja przybrana w letnią pidżamę (na złość jesieni!) z powrotem chowam się pod kołdrę i biorę do ręki jedną, losowo wybraną książkę ze stolika. A musicie wiedzieć, że na mym przyłóżkowym stoliku oprócz miesięcznego zapasu saszetek na poprawę formy fizycznej (od trzech miesięcy przeze mnie zużywanego) mam lektur bez liku.

W tym miejscu pewnie miarowo popukacie się w czoło i przychylicie się do stwierdzenia mojej mamy - zdecydowanie musiałam zwariować skoro na zdjęciu wyraźnie widać, że książki są trzy i w dodatku marne w objętości (chociaż oczywiście bogate w treści). Ale diabeł tkwi w szczegółach.

Na moim Kindelku, subtelnie spoczywającym obok papierowych odpowiedników, aktualnie posiadam około dwustu pozycji literatury polskiej i obcej. Beletrystyka, literatura faktu, fantastyka. Do wyboru do koloru. Tu też moje wariactwo tkwi - nie potrafię mieć jednego e-booka, a Kindle wcale nie rozwiązał moich problemów z ilością nieprzeczytanych pozycji...

I właśnie po ten cud techniki zapragnęłam sięgnąć parszywego poranka, ale uświadomiłam sobie szybko, że przecież są książki leżące na mojej półce już nazbyt długo, w dodatku recenzyjne (vide: "Słodkie lato"), są też te biblioteczne, przedłużane pięć razy (vide: "Moje życie nielegalne"). Po tej krótkiej chwili refleksji nad swym księgozbiorem, smutnymi westchnieniami i narzekaniem na brak czasu... otworzyłam "Dziewczynę, która igrała z ogniem" i zaczęłam e-czytać.

Tak oto zaczyna się prawdziwy dzień mola książkowego. Nie kawa, nie gazeta, nie jajecznica, nie bieganie z wywieszonym językiem i miną małego mopsa w gorący dzień wokół bloku (uwierzycie, że machinalnie napisałam "blogu"?).
Nie. Dzień zaczyna się książką. A co dalej?

Dalej jest konieczność zebrania się i oporządzenia. Pościelenia łóżka, umycia, przebrania, zjedzenia jakiegoś śniadania. Jest to przyznam trudne w realizacji, bo przecież gdy już zasiądzie się na toalecie to cóż innego można robić jak nie czytać? (i jak można wstać nie dokończywszy rozdziału?) Czytanie towarzyszy mi podczas mycia zębów, przebierania się, a nawet jedzenia.

Zawsze jednak lekturę przerywa mi niespodziewany telefon albo spodziewany i zawsze spóźniony listonosz. Z miną nietęgą wypakowuje on z czeluści swej torby pożądaną przeze mnie białą kopertę. I już dzień zaczyna nabierać zupełnie innych barw. W kopercie, jak to w kopercie przysłanej na adres mola książkowego musi być książka. Tym razem jest jednak coś jeszcze - same smakołyki. Niezwykle zaskoczona głaszczę okładkę lektury, podziwiam piękną zakładkę z wrocławskimi krasnalami i powoli odkładam wszystko na półkę - już wiem, że czeka mnie prawdziwa literacka i zarazem słodka uczta, za którą muszę podziękować Eireann, bo to wszystko wygrałam w zorganizowanym przez nią konkursie :)


Od razu biegnę zatem do komputera, włączam mojego smoka (nie dymi co prawda, nie pali, ale głośny jest i tak dużo czasu pożera, że z chęcią zamknęłabym go w jakiejś pieczarze) i oto, na dłuższy czas zamieniam się w kogoś innego. W kogoś bezwzględnego, czasami nudnego, ale zarazem w miarę nowoczesnego. Mianowicie w bloggera książkowego.


Twór to dosyć dziwny, troszkę jakby skoligacony z molem, ale przecież bardziej wirtualny, bardziej anonimowy i chciałoby się napisać też: mniej realny.
Lecz nic z tych rzeczy.
Więc piszę do Eireann. Sprawdzam po kolei skrzynki pocztowe, przeglądam przesłane oferty wydawnictw, zapowiedzi, promocje rodem z księgarni internetowych. Odpalam komunikator i uzgadniam z moją drogą Kaś szczegóły organizowanego przez nas spotkania blogerów (szczegóły wkrótce) i troszkę dokuczam mojemu T. siedzącemu właśnie w pracy nad jakimś super ważnym projektem, którego i tak nie rozumiem.

Cóż jeszcze pozostaje? A tak, trzeba koniecznie zaglądnąć na bloga, odpisać na komentarze, poklikać w linki z interesującymi nowymi recenzjami, bo potem szybko, za szybko one uciekają.
Potem jeszcze tylko Biblionetka, nowe tematy, nowe recenzje, może nowe polecanki. A na koniec jeszcze facebook. Uf, ciężka to praca, taki blog.

Jeszcze tak jednym okiem, wyłączając już właściwie przeglądarkę, zauważam wzmiankę o biografii księdza Twardowskiego, o której słyszałam tyle dobrego. Szybko mówię o niej mojej rodzicielce, bardzo ukontentowanej, bo uwielbia biografie i uwielbia w dodatku księdza Twardowskiego. Szybko okazuje się, że możemy ją kupić jeszcze teraz, jeszcze dzisiaj, nie czekając na żadną promocję, bo przecież promocję już mamy, a właściwie ja mam, na skrzynce pocztowej, przesłaną przed chwilą przez moją mamę. Promocja ma już dwa dni i potrwa tylko kolejne dwa, więc należy się spieszyć.

(Przy okazji dowiaduję się, że mama pół godziny grzebała w koszu skrzynki mailowej, gdyż poprzedniego wieczoru raczyłam pisać notkę na bloga zamiast z nią nie rozmawiać, więc w przypływie złości wiadomość o fajnym rabacie w mniej fajnym Empiku potraktowała klawiszem "Delete")

Do książki wracam dopiero po dłuższym czasie. Do tej pory leżała ona przede mną, gdy klikałam na komputerze i nie mogłam, chociaż bardzo chciałam skupić chociaż na chwilę, na pięć minut wzrok na tej historii, rozpoczętej, nieskończonej, która mnie przyciąga i nęci. Zaraz jednak, gdy patrzę na pierwsze słowa lektury od razu sobie o czymś przypominam.

Szybko nabiera to realnego kształtu. Układa się w słowo tak przeze mnie znielubione: zaległości. Mam, niestety mam zaległości recenzyjne. Bez zastanawiania się sięgam po mój, jeden z wielu, zeszyt recenzyjny. Musicie bowiem wiedzieć, że nigdy, przenigdy nie dałabym rady wylać emocji z mojego serca wprost na... klawiaturę i ekran komputera. Zawsze do zapisywania opinii, spostrzeżeń, ocen używa długopisu i śnieżnobiałej kartki. Zawsze piszę recenzje ręcznie, niemiłosiernie kreśląc to co uważam za beznadziejne, podkreślając ważne rzeczy, a potem skrupulatnie wpisuję każde słowo (dokonując przy okazji ostatnich poprawek) w bezpłciowe i surowe okienko bloggera.


Potem jeszcze szybka obróbka zdjęć załączanych do recenzji i kliknięcie w zbawienny przycisk "Publikuj posta". Ale jeszcze nie mogę wyrwać się z blogowego świata. Jeszcze odpowiednie linki do recenzji na stronie, jeszcze informacja na fejsie, jeszcze szybkie sprawdzenie - czy wszystko jest dobrze? Jest.
Dobrze. Może w końcu wrócę do...

Ależ nie tak szybko! Najpierw muszę zobaczyć, co jest w skrzynce pocztowej, bo mamie "mignęła biała karteczka". Karteczka okazuje się tym razem nie reklamą, ale zaproszeniem na pocztę. Przemiły pan listonosz nie raczył mnie uprzedzić, iż w skrzynce zostawia takie cudo, nie raczył powiadomić, że coś mu się do skrzynki nie zmieściło i pouczyć bym udała się na pocztę w celu odbioru tej przesyłki (w dodatku mama przypomniała sobie o owej bieli w skrzynce oczywiście po jakimś czasie, gdy godzina zamknięcia placówki pocztowej zbliżała się nieubłaganie). Szybciutko w leciutkiej kurteczce i niezbyt wyjściowym stroju biegnę zatem do urzędu pocztowego. A tam, jak to u mnie czasami bywa, kolejka gigant. I tylko jedno okienko otwarte. Ja zaopatrzona jedynie w dowód oraz kwitek awizo nie bardzo mam co robić w oczekiwaniu. Klnę w duchu, że jednak nie wzięłam książki, ale przecież inteligentny człowiek się nie nudzi. Więc spędzam czas obserwując ludzi, w tym panią z pocztowego okienka specjalnie nie przejmującą się kolejką i popijającą kawę. Przede mną też zajmujący całą moją uwagę widok, chwiejącego się, podchmielonego mocno osobnika... przepuszczającego prawie wszystkich wchodzących na pocztę petentów. Chociaż gotuje się we mnie, mam dosyć i marzę o powrocie do lektury to zamieniam się w boski, piękny i subtelny kwiat lotosu. Uświadamiam sobie, że przecież przyszłam odebrać książki! Już jako czerwony, wściekły, zmęczony kwiat opuszczam pocztę po kolejnych czterdziestu minutach. W między czasie robi się już wieczór i pod blokiem od razu zauważam samochód mojego T. przybyłego, jak zwykle po pracy, w odwiedziny.
Oznacza to oczywiście, że z czytania nici.

I gdy późnym wieczorem, pożegnawszy T., umywszy zęby, przebrawszy się w lekką pidżamkę zasiadam w łóżku do upragnionego czytania nic już nie może się powstrzymać. Jedno słowo, drugie, trzecie, jedno zdanie, jeden rozdział...

Oto budzę się z nosem w książce, ze stuwatową lampką świecącą mi prosto w oczy i głośno ziewając postanawiam, że więcej to poczytam sobie już jutro. Wszak weekend się dopiero zaczął! Jakże daleko mi do poniedziałku!

(Rzecz miała miejsce w pewien wolny piątek ;))


A Wy jak drogie mole książkowe spędzacie wolny dzień od pracy/zajęć? Czy też wszystko sprzysięga się przeciwko Wam, wszelkie złe moce wchodzą w komitywę, by tylko przeszkodzić Wam w czytaniu?