Nie lubię poniedziałku, czyli zakładkowicze kontra zaginacze

Muszę uczynić tu pewne wyznanie, które może nie do końca będzie dla Was szokujące, ale dla mnie niestety takie jest - choćby z racji mojej konserwatywnej natury, w której zakorzeniony jest głęboko tradycjonalizm.

Pewnego pięknego dnia byłam męczyłam się z jakąś lekturą - tytułu niestety nie pamiętam, bo przestrzegłabym przed nią na pewno. Wydawało mi się, że utknę w niej na wieki, że zanudzi mnie całkowicie i odbierze chęć do dalszego czytania na co najmniej pół roku.
Aż tu nagle, podczas porządków, w moje ręce wpadła inna książka z mojej biblioteczki. Przypomniałam sobie, że miałam ją czytać już dawno temu, lecz jakoś ciągle odkładałam. Wciąż coś mnie od niej odciągało, coś bardziej interesującego, zajmującego, ciekawego.
Przeglądnęłam okładkę, po raz kolejny przepisałam opis, przekartkowałam, otworzyłam i przeczytałam jedno zdanie. Potem następne i jeszcze następne. Szybko skończyła się pierwsza strona, a za nią kolejne. Zanim się obejrzałam przeczytałam nie tylko pierwszy rozdział, ale byłam mniej więcej w połowie lektury.

Musicie wiedzieć, że od tamtego czasu zdarza mi się czytać kilka książek na raz.

1. Część mojej kolekcji zakładek

Kiedyś byłoby to całkowicie niewyobrażalne. Bo jak to zaczynać jedną książkę nie kończąc drugiej?
Absolutne przestępstwo, naruszenie wszelkich zasad dobrego czytelnictwa (o ile w ogóle takie istnieją?). Ale teraz jest to dla mnie ogromna ulga, gdy mogę po niezbyt udanym fragmencie jednej książki sięgnąć po następną. Potem oczywiście wracam do tamtej niedokończonej. Czasami nawet kilkakrotnie czytam na przemian.
Niekiedy wchodzi też trzecia lub czwarta lektura, a wszystkie one są zupełnie różne. I tak gdy czytam nostalgiczne eseje, przerywam je ostrymi kryminałami, porywającymi powieściami obyczajowymi, bądź klasyką. Romans mieszam z tragedią, zbrodnię z czystością obyczajową, zło mieszam z dobrem.

I świetnie mi z tym.

Nie tylko doskonale pamiętam, na którym fragmencie skończyłam czytać daną lekturę, ale wcale nie gubię się w jej treści, co zwykle miało miejsce, gdy książka, w której utknęłam wracała na półkę na długie leżakowanie. Potem sięgając po nią, otwierając na rozdziale na którym tkwiła zakładka, nie wiedziałam co było przed chwilą, co za mną, a co dopiero przede mną.

Właśnie. Jedynym faktem, którego nie jestem w stanie zapamiętać w niektórych książkach jest strona, fragment, na którym skończyłam swoje czytanie poprzednim razem. Nie dotyczy to wszystkich powieści - choćby "Anię z Zielonego Wzgórza" czytałam posiłkując się jedynie moją pamięcią, ale tak dobrze znam tę książkę, że wcale mnie to nie dziwi :)

I tutaj pojawia się kilka metod na radzenie sobie z tym "problemem".
Pierwszą z nich jest niewątpliwie to, o czym wspomniałam - zapamiętywanie stron/rozdziałów w danej książce. Ja stosuję tę metodę, gdy znam dobrze powieść, którą czytam.
Rzadko kiedy udaje mi się w podobny sposób pamiętać strony książki bibliotecznej, czy jakieś innej, nowej. Wtedy z pomocą przychodzi metoda numer dwa - stara, dobra i kochana zakładka.

2. Wysłużony już znacznie "liść"

Pozostałych metod właściwie nie praktykuję (trudno mi nawet wyobrazić sobie zagięcie strony, czy wyrwanie kartki - a i o takich sposobach na zaznaczenie miejsca, gdzie skończyło się czytać słyszałam), a chcąc nie chcąc to właśnie zakładka pozostaje tym głównym "narzędziem", którego używam.

Czasami za zakładkę służą mi przedmioty codziennego użytku - bilety autobusowe, pocztówki które otrzymałam od znajomych, ulotka wyciągnięta ze skrzynki pocztowej lub otrzymana na ulicy. Ale mam też własną, całkiem pokaźną kolekcję zakładek (zdj. nr 1). Nie uda mi się ich wszystkich Wam zaprezentować, bo większość jest pochowana w różnych książkach (najczęściej tych z którymi je kupiłam/otrzymałam), ale namiastkę ich możecie mieć oglądając zdjęcia.

Moją ulubioną, choć mocno wysłużoną zakładką jest ulotka w kształcie połowy liścia będąca reklamą jednego z banków (zdj. nr 2). Aktualnie jest ona w rozsypce i chyba będę musiała odłożyć ją na półkę i zastąpić jakąś inną. A mam z czego wybierać.

3. Ulubiona pamiątka z Jordanii

Niektóre zakładki otrzymywałam w różnych okolicznościach, ale część z nich kupiłam - ot choćby żółtą zakładkę z wizerunkiem Św. Teresy od Dzieciątka Jezus, czy niebieską ze słodkimi pieskami Shar Pei.

Najbardziej cennym egzemplarzem w mojej kolekcji do tej pory była materiałowa zakładka przywieziona z podróży do Jordanii (zdj. nr 3). Czarna, pięknie przeszywana złotą nicią, nieco orientalna, a przez to bardzo lubiana. Na co dzień stacjonuje w niedokończonym przeze mnie "Gułagu" Applebaum, który jest odpowiednio wysoki dla jej przechowywania.

4. Skandynawski prezent

Niedawno jednak kolekcja moja wzbogaciła się znacznie, bo otrzymałam prezent wprost z zielonej i bardzo skandynawskiej Norwegii. Paczuszka z prezentem była żywo-zielona (tak, jak wyobrażam sobie norweskie lasy) i zawierała tajemnicze sznureczki (zdj. nr 4).
Zaś w środku były obok fantazyjnej kartki z łosiem, norweskich koron z dziurką (zdj. nr 5), także trzy zakładki (zdj. nr 6-8). Przyznam szczerze, że odkąd otrzymałam ten piękny prezent (a minęły od tego czasu prawie dwa tygodnie) boję się wyciągać moich nabytków z opakowania, więc wciąż leżą w sztywnych foliach, w trawiastym opakowaniu i czekają, aż nabiorę odwagi :)

5. Kartka z łosiem i monety z dziurką

6. Dosyć niekonwencjonalny grzbiet książki :)

7. Dzieło sztuki zdobione czarnym aksamitem :)

8. Też tak uważam!

A jaki Wy macie sposób na odnajdywanie miejsca, w którym skończyliście czytać?
Może, podobnie jak ja, zbieracie zakładki?

(Mam taką cichą nadzieję, że nie jesteście Czytelnikami z grona tych krwiożerczo-wyrywających...)