Pod genueńskim słońcem. "Genua. Włoskie lato" reż. Michael Winterbottom

Umiejscowiona nad Morzem Liguryjskim antyczna Jenua do dzisiaj jest nie tylko ważnym ośrodkiem kulturalnym, największym włoskim portem, ale też bardzo urokliwym, niezwykle klimatycznym miastem nadmorskim, na uliczkach którego czuć oddech historii - i to historii tej najstarszej, gdy jako ośrodek Ligurów została zdobyta przez Rzymian oraz tej najnowszej, zainaugurowanej tytułem Europejskiego Miasta Kultury w 2002 roku oraz wpisaniem w 2006 roku starych zabudowań na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Po krętych, tworzących niesamowitą sieć, oryginalny labirynt, uliczkach Genui spaceruje Kelly - dorastająca nastolatka o doskonałej figurze, ładnym uśmiechu i dosyć miłej aparycji, którymi czaruje młodych Włochów. Tuż za nią podąża niczym cień mała dziewczynka - jej siostra Mary - rozgadana, inteligentna, z reguły wesoła i otwarta. Być może podążają na Uniwersytet, na którym pracuje ich ojciec - Joe - uroczy, uśmiechnięty mężczyzna, który żyje wciąż obawą o to, czy sobie poradzi z wychowaniem dorastających panienek. Cała trójka radośnie pluskająca się w ciepłym morzu, opalająca na gorejącej plaży, zwiedzająca historyczne centrum miasta, podziwiająca tamtejszą architekturę, jedynie z pozoru jest szczęśliwa, bo w głębi swych serc skrywają wielką tajemnicę.
Sekret, o którym chcieli zapomnieć, dla którego wyjechali ze swego domu i to w ogniu włoskiego lata. Tajemnicę obok której trudno przejść obojętnie - śmierć ich ukochanej żony i mamy w wypadku samochodowym. Ciepło Genui, radość życia, jaką zarażają wszystkich Włosi ma z ich serc wybić skostniały, zamarznięty smutek i pomóc im nie tęsknić za chłodnym i nieprzyjaznym domem.

Niestety ciężko jest przemilczeć taką tragedię, jaką jest śmierć bliskiej osoby i im również przemilczanie nie bardzo wychodzi. Kelly powoli dorasta i w genueńskich zaułkach odkrywa pierwszą miłość, pierwsze zauroczenie, doświadcza inicjacji. Mary zaś nie mogąc wyrzucić z głowy swojej ukochanej mamy, przywraca ją do życia i wspólnie chodzą uliczkami miasta ciesząc się tym włoskim latem.
W tym wszystkim biedny Joe kompletnie nie może się odnaleźć. Akceptacja dorastania córek, nowej sytuacji, nowych okoliczności sprawia mu ogromną trudność. Joe jednak również będzie musiał dorosnąć. I to czym prędzej.

Obraz Michaela Winterbottoma pt. "Genua. Włoskie lato" poza czarem genueńskich ulic i śmiechem włoskiej młodzieży na skuterkach przynosi również pewną nostalgię. Zastanowienie nad sensem życia, nad sensem śmierci. Bo przecież Mary i Kelly straciły matkę, a czas płynie dalej - Genueńczycy doskonale bawią się na plażach, na ulicach, w barach, woda obmywa piaszczyste plaże, a stare kościoły nadal stoją. Przecież Joe stracił żonę, a już, w mgnieniu oka, jego córki dorosły, a ludzie cały czas dobierają się w pary, układając sobie życie.
Kontrast między zimnym, ciemnym domem, gdzie ta trójka zmuszona była zostawić ukochaną osobę, a palącym skórę, upalnym latem w Genui jest bardzo wyraźny i wyznacza przede wszystkim granice przemiany bohaterów tego dramatu.

Włochy, a zwłaszcza bajkowa Genua, zmieniają każdego, kto je odwiedzi.

Ocena: 4,5/6

W swych rozważaniach nie wyszłam poza poprzedni zakres, pozostałam bowiem w basenie Morza Śródziemnego. A żeby nawiązań stało się za dość, muszę jeszcze wspomnieć, iż Genua pojawiła się kilkakrotnie w "Katedrze w Barcelonie", choć przede wszystkim, jako wrogie, nieprzyjacielskie państwo handlowe, z którym Katalonia prowadziła wojnę.
Wspominając jeszcze film Winterbottoma chciałabym nadmienić, iż oglądałam go już jakiś czas temu, jeszcze podczas zimowych długich wieczorów i na sam widok rozgrzanych plaż, pięknego słońca oraz oczywiście cudów architektury (i jakże by inaczej - Colina Firtha) robiło mi się wyjątkowo gorąco.