Duszna miłość. "Światła pochylenie" Laura Whitcomb

Jest wiele teorii na temat życia po życiu. Teorie mniej lub bardziej oparte na religii, na wierzeniach, te związane z ateizmem oraz związane z nauką. Wielokrotnie próbowano dowieść, że człowiek poza fizycznym ciałem ma w sobie jakąś cząstkę psychiczną, duchową - że ma duszę.
Jeśli rzeczywiście ma to czy może ona przybrać jakąś materialną formę, czy można ją zbadać, zmierzyć, bądź choćby zważyć?
Słynne 21 gramów - różnica pomiędzy wagą ciała ludzkiego przed i po śmierci - jest wciąż niedowiedzionym przypuszczeniem, tak często obalanym, jak potwierdzanym. Faktem jednak jest, że w momencie śmierci nie tylko nasze ciało przestaje pracować, ale znika również bezpowrotnie nasza osobowość, nasze emocje, nasza pamięć, nasze myśli, czyli wszystko to co sprawia, iż możemy nazwać się istotami ludzkimi. Ciekawe, w którym kierunku się oddalają...

W książce "Światła pochylenie" autorstwa Laury Whitcomb stykamy się z najbardziej powszechną teorią na temat życia pozagrobowego, ale jednocześnie teorią chyba najbardziej prawdopodobną, w którą wierzy miliony ludzi na całym świecie - teorią, iż to Bóg decyduje, gdzie nasza dusza uda się po opuszczeniu ziemskiego padołu.

Dla Helen każdy kolejny dzień w szkole jest taki sam. Pewnego razu siedząc w sali pełnej młodzieży, podczas lekcji języka angielskiego, Helen doznaje dosyć surrealistycznego odczucia, iż ktoś na nią patrzy. I rzeczywiście tak jest - siedzący w ławce chłopak, na którego wcześniej zupełnie nie zwracała uwagi spogląda dosyć znacząco w jej kierunku.
Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, iż Helen nie żyje. Dokładnie od 130 lat jest martwa. Jedynie jej dusza, duch będący Światłem, stoi teraz w klasie i nikt, zupełnie nikt nie ma prawa jej widzieć. Nie widział przecież Helen, przez tyle lat, profesor języka angielskiego - Pan Brown - będący jej "gospodarzem", więc jak to możliwe?
Bardziej możliwe niż się to naszej bohaterce wydaje. W ciele tego chłopca zagościła bowiem tożsama jej istota - duch zmarłego przed wielu laty Jamesa.
Przez to niezwykłe spotkanie wszystko w pozagrobowym życiu Helen się zmienia. Do tej pory nie odstępowała ona swego gospodarza -Pana Browna -na krok i nawet stanowiła jego niewidzialną, nieuświadomioną, niesamowitą muzę. Teraz nagle chce go opuścić i to w wyjątkowych okolicznościach.
Bo to co połączyło tę kobiecą duszę z jedynym człowiekiem, który ją widział było osobliwe, niezwykłe, fascynujące.
Od tej chwili myśli i pragnienia tych dwóch zabłąkanych duszyczek przybrały bardzo konkretną formę. Marzyli oni tylko o tym, by być razem. Na zawsze, wiecznie razem.
Czy w ogóle możliwa i jeśli tak, to jak trudna jest miłość po śmierci, możemy się przekonać czytając tę niezwykłą powieść.


Lektura ta nie jest zwykłym romansem, ale bardzo subtelną i inteligentną opowieścią poruszającą istotne życiowe problemy. Ukazuje nam przede wszystkim istotę życia pozagrobowego, o którym wielu z nas myśli, ale większość tych myśli bardzo się boi. Pokazuje dosyć nieciekawą wizję współczesnego społeczeństwa - pełnego zła, zawiści, nienawiści i patologii. Wreszcie porusza tak konkretne kwestie, jak młodzieńcza narkomania, przemoc domowa, molestowanie seksualne, alkoholizm, zdrada małżeńska. Przedstawia nam prawdę o żyjących bardzo radykalnie katolickich rodzinach, współczesnych dewotach, aktualnych problemach nastolatków i bezradności rodziców jeśli chodzi o pomoc w ich rozwiązywaniu.

"Światła pochylenie" bardzo pozytywnie mnie zaskoczyło. Wydawało mi się, że będę miała do czynienia z fantastyką, może nieco okraszoną thrillerem, ale otrzymałam delikatną, a zarazem pasjonującą i ambitną powieść, od której nie mogłam się oderwać. Po jej przeczytaniu nie mogłam pozbyć się odczucia, że na tak niewielu stronach Pani Whitcomb zawarła maksimum treści, maksimum emocji i uczuć.
A dla uzyskania boskiego aromatu posypała to 21 gramami miłości.

Ocena: 5,5/6


Ciekawa jestem dalszych książek Laury Whitcomb. Słyszałam już pogłoski, że szykuje ona dla swych Czytelników drugą część przygód Helen i Jamesa. I choć ta pierwsza była w mym mniemaniu nieco za krótka to uważam, iż takie zakończenie bardzo mi pasuje, bo nie wyobrażam sobie w jaki sposób można dalej poprowadzić tę historię. Całkiem jednak możliwe, że mam zbyt płytką wyobraźnię i zbyt mało wiary :)

Dopisane o godz. 22:51:
Właśnie dowiedziałam się, że nieco rozminęłam się z prawdą - druga część powieści rzeczywiście powstanie, jednak będzie to kontynuacja losów Jenny i Billy'ego - ciał, w które wstąpili Helen i James. Mnie zaintrygował już sam pomysł na opowiedzenie historii z takiej perspektywy :)